O fiu fiu i fiu bździu
M. Darly, Fryzura XVIII w.
Powstało poprzez powtórzenie wyrazu naśladującego gwizd. Od najdawniejszych czasów po dziś dzień ludzie oszołomieni urodą kogoś lub czegoś wpadali w zachwyt. Z wrażenia wciągali mnóstwo powietrza do płuc (dech w piersi im zapierało), po czym wolno je wypuszczali przez odpowiednio ułożone usta, wydobywając charakterystyczny dźwięk. Niestety nie wszyscy umieli gwizdać. Ci, którzy nie potrafili, naśladowali go używając onomatopei fiu, fiu!
W języku potocznym używany jest często frazeologizm fiu bździu.
- Ma fiu bździu w głowie - mówimy o osobie lekkomyślnej i nierozważnej.
Frazeologizm zbudowany został ze wspomnianej wyżej onomatopei używajnej w sposób ironiczny oraz wyrazu bździu, który jest zdrobnieniem bzdury.
Fiu bździu nie wyraża zachwytu, a dezaprobatę.
