Przyjaciele pomagali Adamowi Mickiewiczowi redagować "Pana Tadeusza"

Portret A. Mickiewicza, 1834

14 lutego 1834 roku Adam Mickiewicz podzielił się z przyjacielem, Antonim Odyńcem radosną nowiną. "Więc skończyłem wczora właśnie. Pieśni ogromnych dwanaście! Wiele mierności, wiele też dobrego. Co mam najlepsze, to obrazki z natury kreślone naszego kraju i naszych obyczajów domowych" - napisał poeta w liście.

Następnego dnia po mszy świętej w kościele Saint-Luis d’Antin w Paryżu, przyjaciele spotkali się, by uczcić napisanie "Pana Tadeusza". W kolejnych dniach Mickiewicz świętował "narodziny" dzieła w towarzystwie Stefana Witwickiego, Antoniego Góreckiego, Tomasza Zana, Józefa Bohdana Zalewskiego i Ignacego Domeyki. Adam czytał kolegom fragmenty utworu, wysłuchiwał uwag i wprowadzał poprawki. Efektem tych spotkań były nazwiska postaci i niektóre opisy przyrody. W IV Księdze dzieła znalazły się fragmenty napisane przez Stefana Witwickiego i włączone za zgodą autora do tekstu "Pana Tadeusza". Mickiewicz nie wahał się także wykreślać fragmentów, które nie zyskały uznania przyjaciół. Najbardziej "ucierpiała" ponoć Telimena. Jej rozważania dotyczące małżeństwa i zastawiania sideł na ewentualnych kandydatów na męża, zostały znacznie skrócone. Przyjaciele pomagali wieszczowi także w inny sposób. Na wszelki wypadek przygotowali drugą wersję czystopisu dzieła. I to ona ostatecznie, nie czystopis Mickiewicza, trafiła do drukarni Pinardów w Paryżu.

Druk "Pana Tadeusza" rozpoczęto 1 kwietnia 1834 roku, a zakończono dwa miesiące później. Czytelnicy mogli je znaleźć w księgarniach w sierpniu.

Zobacz także